Τι θες?

Τι θες?
Μια αγκαλιά να σε ζεσταίνει όταν σβήνουν τα φώτα. Μια αγκαλιά δική σου, που δεν χρειάζεται να την μοιραστείς με κανέναν. Μια αγκαλιά αληθινή, που θα σ'αγαπάει ακόμη και τις στιγμές που δεν θα σ'αγαπάς. Και θα παίρνει τις σκέψεις της ημέρας. Και θα σ ανακουφίζει. Και θα σε κάνει να χαμογελάς. Γιατί μαζί της θα είναι αλλιώς.
Φοβάσαι ότι δεν θα έρθει αυτή η στιγμή πάλι ή και να έρθει θα την χάσεις, θα την πνίξεις, θα την σκοτώσεις. Δεν είσαι σε θέση λες. Και στενοχωριέσαι και κλαις. Και πονάς για αυτούς που έφυγαν. Για αυτούς που στάθηκαν στην πόρτα και όταν τους είπες να μπουν μέσα αυτοί την έκλεισαν βροντερά. Και ο απόηχος σε λάβωσε, σε πλήγωσε, σε μάτωσε.
Τι θες?
Ανθρώπους που ήρθαν για να φύγουν? Και αυτοί που ήρθαν για να μείνουν, που είναι? Ποιος τους κρατάει στο να έρθουν και τι είναι αυτό?
Εσύ, και μόνο ΕΣΥ.
Πάψε να αναρωτιέσαι τι θες. Σταμάτα να ζητάς ό,τι δεν έχεις. Δεν το χρειάζεσαι πια. Ο κύκλος έκλεισε. Και ένας καινούριος θα ανοίξει. Όταν είσαι έτοιμος, το σύμπαν θα φροντίσει. Trust it! 

Ας μείνουμε στο "τυπικά"...

Ανόητες Αγάπες

Ψεύτες ρηχούς και λίγους θα γνωρίσεις πολλούς. Είναι θέμα εμπειρίας και ενστίκτου να τους ξεχωρίσεις γρήγορα. Και μερικές φορές ακόμη και να τα έχεις θα σε ξεγελάσουν. Γιατί είναι επαγγελματίες υποκριτές και ξέρουν τον τρόπο να εκμεταλλεύονται την καλοσύνη και την εμπιστοσύνη σου. Το θέμα είναι να τους κάνεις πέρα όσο είναι ακόμη νωρίς. Να κόψεις να τους κάνεις τα χατίρια, πριν προλάβουν και αντλήσουν από σένα αυτό που τους χρειάζεται για να περάσουν καλά. Να βρεις την θεραπεία για τα παράσιτα και να τα αποβάλλεις. Είναι δύσκολο να τους αναγνωρίσεις, αλλά αφού το κάνεις δεν έχεις καμία δικαιολογία να τους αφήσεις να ζουν δίπλα σου.

Φοβάσαι?

 Μέχρι εχτές δεν την είχες προσέξει. Και όμως συναντιόσασταν κάθε μέρα σχεδόν. Έξω από την καντίνα στην πρώτη στάση, θυμάσαι? Δεν θυμάσαι. Γιατί τότε δεν σου είχε κάνει το κλικ. Μέχρι που σου έδειξε αυτή κάποιο ενδιαφέρον. Στην αρχή δεν έδωσες και πολύ σημασία. Μιλήσατε λίγο, δυο κουβέντες όχι πολλά, και προσπέρασες.
 Μετά έτυχε να βγείτε κάνα δύο φορές με κοινή παρέα. Ήταν πολύ διαχυτική μαζί σου και ψιλιάστηκες ότι της αρέσεις. Και σ'άρεσε και σένα. Φλερτάρατε για αρκετό διάστημα. Και τα υπονοούμενα έδιναν και έπαιρναν. Μέχρι που κανονίσατε να βρεθείτε και μετά χάθηκες. Δεν πήγες πότε σε εκείνο το ραντεβού και εξαφανίστηκες.
 Και έρχομαι να σε ρωτήσω κάπου εδώ. Γιατί? Αφού σ'άρεσε και της άρεσες. Τι σε φρέναρε? Τι σε κράτησε πίσω? Είναι από τις λίγες φορές που ψάχνεις μέσα σου και δεν έχεις να δώσεις απαντήσεις για τον εαυτό σου. Ίσως δεν ήταν η ώρα του να γίνει. Ίσως να μην ήθελες και τόσο. Ίσως να φοβήθηκες μήπως θελήσει κάτι παραπάνω από αυτό που μπορείς να δώσεις. Και όμως όλα αυτά μου ακούγονται δικαιολογίες και όχι αιτίες.
 Ουσιαστικά φοβήθηκες μήπως και γκρεμίσει τις άμυνες που έχτιζες όλον αυτόν το καιρό. Γιατί κανείς δεν σου εγγυάται ότι αυτή θα μείνει και ότι εσύ δεν θα χρειαστεί να ξαναχτίσεις τις άμυνες σου από την αρχή.  

Το χειροκρότημα!

Πρόσωπο.
Πρόσωπα.

Πολλά.
Δεκάδες.
Περιμένουν.
Περιμένουν από σένα.
Να μιλήσεις, να παίξεις, να φωνάξεις.
Να αντιδράσεις.
Δεν αντιδράς.
Δεν τα βλέπεις.
Στέκεσαι.
Βουβός, σιωπηλός, ακούνητος.
Μουδιασμένος από το άγχος.
Τι σκέφτεσαι?
Δεν σκέφτεσαι.
Δεν ξέρεις που βρίσκεσαι.
Ούτε πως βρέθηκες εκεί.
Ανοίγεις το στόμα σου κάνοντας προσπάθεια να βγάλεις έστω και κάποιον φθόγγο.
Αδυνατείς.
Λες και κάποιος σου έκοψε τις φωνητικές χορδές με ψαλίδι.
Κάτι ψελλίζεις.
Μα ίσως να μην ήταν και αυτό που ήθελες να πεις.
Ίσως πάλι να μην ήταν αυτό που έπρεπε να πεις.
Κάτι ακούς.
Η έντασή του δυναμώνει.
Σε δυναμώνει.
Έρχεται από τα πρόσωπα.
Και σου λύνει τις απορίες.
Και ξέρεις και που βρίσκεσαι και τι ήρθες να κάνεις εδώ.
Γιατί έχει μια μοναδική μαγεία ο ήχος αυτός. Τη δική του μαγεία.

Γιατί?

Αυτό είναι που σε βασανίζει και περισσότερο. Το γαμημένο γιατί? Που δεν μπορείς να βρεις δικαιολογία στον άλλον. Που δεν μπορείς να καταλάβεις και να κατανοήσεις. Να πεις οκ, στην θέση του και εγώ μπορεί (μπορεί λέω) να αντιδρούσα έτσι. Και αυτό το καταραμένο δεν σ'αφήνει να ηρεμήσεις. Να ξεχάσεις.  Λένε ότι ο χρόνος είναι ο καλύτερος γιατρός. Μα όσο περνάει ο καιρός, τόσο περισσότερο δεν μπορείς να καταλάβεις. Να δεχτείς.
Γιατί?
Και η πληγή ξέρεις ότι θα σου μείνει σημάδι. Από αυτά που δεν φεύγουν. Από αυτά που θα κουβαλάς.

Τι θες να πιστέψεις ή τι πιστεύεις?

Η σύγκρουση μεγάλη. Στην αρχή η άρνηση να σε πλημμυρίζει. Δεν μπορεί. Δεν γίνεται. Δεν θέλεις να πιστέψεις πως συνέβη. Λες πως είναι ένα κακό όνειρο και θα ξυπνήσεις. Και θα ξεχαστεί και αυτό. Όπως και οι άλλοι εφιάλτες. Όμως η πραγματικότητα είναι εκεί. Να σε χαστουκίζει δυνατά στο πρόσωπο. Και να σου θυμίζει ότι έγινε.

Από αφέλεια? Από απερισκεψία? Αυτό έχεις ανάγκη να πιστέψεις. Αλλά νιώθεις προδομένος. Ίσως κενός. Και όταν νιώθεις έτσι, ξέρεις πως αυτές οι δικαιολογίες δεν υφίστανται. Γιατί δεν τις θεωρείς αιτίες, όσο κι αν προσπαθείς. Και δεν θα ξεχάσεις. Γιατί αυτός είσαι. Όταν πληγωθείς δεν ξεχνάς. Προσπερνάς αλλά δεν ξεχνάς. Γιατί μέσα σου ξέρεις την αλήθεια. Και είναι η μόνη που τελικά πιστεύεις.

Υ.Γ:  Ήθελα να'σουν δίπλα μου, μα δεν το ήθελες εσύ!

Κρίσεις

Άκουσα πρόσφατα κάποιον κάπου να λέει ότι όλες οι δυνατές σχέσεις, είτε ερωτικές είτε φιλικές, για κάποιο διάστημα, είτε μεγάλο είτε μικρό, περνούν τις κρίσεις τους. Και πόσο δίκιο είχε,ε?
Μόνο τα δυνατά συναισθήματα είναι αυτά που μπορούν να σε ταράξουν. Γιατί τα ασήμαντα και τα βιαστικά και να κλονιστούν δεν σε πολύ νοιάζει. Τα ξεπερνάς χωρίς να το σκεφτείς και πολύ. Ενώ τα άλλα, τα βαθιά, τα δυνατά όταν πειραχτούν αναστατώνουν το είναι σου και την ψυχή σου. Και παλεύεις να ξαναβρείς τις ισορροπίες τους.
Μόνη λύση γι'αυτό ο λόγος, η συζήτηση, η κουβέντα. Οι σιωπές δεν λύνουν μόνο διογκώνουν. Εσύ μετά από τόσο χρόνο μέσα στην σχέση, μπορεί να θεωρείς πράγματα δεδομένα, που μπορεί και να είναι, αλλά ο δίπλα σου να μην τα βλέπει εκείνη τη στιγμή ότι τα έχεις ανάγκη. Όχι από αδιαφορία, απλώς δεν καταλαβαίνει. Ίσως φταις και εσύ γιατί δεν τον άφησες να τα νιώσει. Εγκλωβίστηκες στο καβούκι σου.
Για αυτό να μιλάς, να συζητάς. Όχι απαραίτητα να ζητάς. Και αν σ'αγαπά (που σ'αγαπά) θα σου τα δώσει. Γιατί αλλιώς δεν θα ήταν εκεί τόσο καιρό. Γιατί αλλιώς δεν θα ταν αυτός που είχες επιλέξει.

Κοίτα να δεις, κόλλημα #3

Αχ, για να γεννηθείς εσύ και εγώ
και αυτό για να σε συναντήσω
Γι'αυτό έγινε ο κόσμος μάτια μου
και αυτό για να σε συναντήσω

http://www.youtube.com/watch?v=kJhNRW31fk8

Μάθημα Ζωής

Πέφτεις, σπας τα μούτρα σου, είσαι στο πάτωμα.
Και τι κάνεις? Μένεις εκεί?
Το θέμα δεν είναι ότι έπεσες, αλλά το να βρεις την δύναμη να σηκωθείς.Αν είσαι σκληρός και έσπασες μάλλον θα μείνεις κάτω. Αν είσαι δυνατός τότε απλά λύγισες.
Η ζωή είναι γεμάτη μάχες. Θα δώσεις πολλές. Ίσως να χάσεις αρκετές.
Μα τι είναι αυτό που μένει τελικά? Η πτώση?
Όχι, αλλά το κουράγιο που χρειάστηκε για να σηκωθείς και να τρέξεις ξανά. Όσο και αν φοβάσαι, όσο και αν γέμισες πληγές οφείλεις, στον εαυτό σου πάνω απ'όλα, να σταθείς στα πόδια σου. Τι και αν τα πρώτα βήματα είναι δειλά και ασταθή, εσύ να φανείς γενναίος και να συνεχίσεις χωρίς να απομονωθείς σε μια γυάλινη αποστειρωμένη φούσκα. Γιατί τότε χάνεις στο άθλημα που λέγεται ζωή. 

Μυστικά

Πολλά ή λίγα, όλοι έχουμε. Βαθιά κρυμμένα μέσα μας. Πράγματα που θα θέλαμε να μοιραστούμε για να ελαφρύνουμε το φορτίο μας και για να γίνει το βάρος λιγότερο, αλλά διστάζουμε. Τις περισσότερες φορές κολλάμε στους παράγοντες από τους οποίους αποτελείται το μυστικό και όχι στο  μυστικό αυτό καθε αυτό. Αν ένας παράγοντας του μυστικού-εξίσωσης αντί για x ήταν y (λέω εγώ τώρα), ίσως να μην υπήρχε εξίσωση-μυστικό. Ίσως να μην φοβόμασταν να μιλήσουμε για αυτό.Και δεν είναι πάντα θέμα εμπιστοσύνης προς τους άλλους. Αυτή μπορεί και να υπάρχει. Αυτό που φοβόμαστε ίσως είναι ότι όχι μόνο δεν θα το εγκρίνουν οι δικοί μας άνθρωποι, αλλά θα μας κατακρίνουν για αυτό. Και εκεί που θα πούμε "ουφ το έβγαλα από μέσα μου και ησύχασα" μόνο ηρεμία δεν θα μας φέρει τελικά. Φουρτούνα προμηνύουν οι αποκαλύψεις. Οπότε "δώσε χρόνο" και έχει ο Θεός.
(Άλλωστε τα μυστικά προσδίδουν και γοητεία δεν λένε?)

Διαπίστωση!

Όλα αλλάζουν. Όλα κινούντα και διαφοροποιούνται. Μεγαλώνουν, μικραίνουν, πάνε μπροστά, πίσω, δεξιά, αριστερά? Δεν ξέρω. Πάντως δεν μένουν στάσιμα για πολύ μέσα στο χρόνο. Μερικά ίσως και να ξεθωριάζουν, όπως μια μολυβένια ζωγραφιά. Άλλα πάλι μπορεί και να σπάνε, όπως ένα κομμάτι από γυαλί. Κάποια μπορεί και να γκρεμίζονται, όπως μια κατασκευή από σπίρτα. Και κάποια άλλα μπορεί και να θεριεύουν, όπως η σπίθα που γίνεται φωτιά. Τίποτα όμως δεν κρατάει για πάντα. Ούτε καλό, ούτε κακό. Ούτε η ευτυχία και η χαρά ούτε η λύπη και η δυστυχία. Όλα είναι στιγμές. Μερικές και αναλώσιμες. Που έρχονται και φεύγουν. Μπορεί να στέκονται για λίγο. Μπορεί να κρατάνε και για πολύ, αλλά όχι για πάντα. Το για πάντα δεν υπάρχει, όπως και το ποτέ. Είναι κανόνας. Και σαν κανόνας φυσικά θα έχει και εξαιρέσεις. Αλλά σπάνιες. Ακόμη και οι αναμνήσεις σου, που θεωρείς ότι θα τις έχεις για πάντα,θα υπάρχουν, μέχρι να ξεχάσεις.