Τρίτη 26 Μαρτίου 2013

Το χειροκρότημα!

Πρόσωπο.
Πρόσωπα.
Πολλά.
Δεκάδες.
Περιμένουν.
Περιμένουν από σένα.
Να μιλήσεις, να παίξεις, να φωνάξεις.
Να αντιδράσεις.
Δεν αντιδράς.
Δεν τα βλέπεις.
Στέκεσαι.
Βουβός, σιωπηλός, ακούνητος.
Μουδιασμένος από το άγχος.
Τι σκέφτεσαι?
Δεν σκέφτεσαι.
Δεν ξέρεις που βρίσκεσαι.
Ούτε πως βρέθηκες εκεί.
Ανοίγεις το στόμα σου κάνοντας προσπάθεια να βγάλεις έστω και κάποιον φθόγγο.
Αδυνατείς.
Λες και κάποιος σου έκοψε τις φωνητικές χορδές με ψαλίδι.
Κάτι ψελλίζεις.
Μα ίσως να μην ήταν και αυτό που ήθελες να πεις.
Ίσως πάλι να μην ήταν αυτό που έπρεπε να πεις.
Κάτι ακούς.
Η έντασή του δυναμώνει.
Σε δυναμώνει.
Έρχεται από τα πρόσωπα.
Και σου λύνει τις απορίες.
Και ξέρεις και που βρίσκεσαι και τι ήρθες να κάνεις εδώ.
Γιατί έχει μια μοναδική μαγεία ο ήχος αυτός. Τη δική του μαγεία.






2 σχόλια:

  1. προσωποποίηση του άγχους που αποδίδει καρπούς?!
    αλλιώς μου ΄φανηκε να ξεκινά, έτσι μου φάνηκε ότι κατέληξε! πολύ όμορφο πάντως...και, πάντα θα περιμένουν οι άλλοι από σένα, το θέμα είναι να περιμένεις πρώτα εσύ από σένα κ να ανταποκρίνεσαι πρώτα σ αυτο! έτσι νομιζω δλδ ! :)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Σωστά είναι όλα αυτά που λες και έχεις πιάσει το μουντ κατά πολύ! :)

    ΑπάντησηΔιαγραφή