Το χειροκρότημα!

Πρόσωπο.
Πρόσωπα.

Πολλά.
Δεκάδες.
Περιμένουν.
Περιμένουν από σένα.
Να μιλήσεις, να παίξεις, να φωνάξεις.
Να αντιδράσεις.
Δεν αντιδράς.
Δεν τα βλέπεις.
Στέκεσαι.
Βουβός, σιωπηλός, ακούνητος.
Μουδιασμένος από το άγχος.
Τι σκέφτεσαι?
Δεν σκέφτεσαι.
Δεν ξέρεις που βρίσκεσαι.
Ούτε πως βρέθηκες εκεί.
Ανοίγεις το στόμα σου κάνοντας προσπάθεια να βγάλεις έστω και κάποιον φθόγγο.
Αδυνατείς.
Λες και κάποιος σου έκοψε τις φωνητικές χορδές με ψαλίδι.
Κάτι ψελλίζεις.
Μα ίσως να μην ήταν και αυτό που ήθελες να πεις.
Ίσως πάλι να μην ήταν αυτό που έπρεπε να πεις.
Κάτι ακούς.
Η έντασή του δυναμώνει.
Σε δυναμώνει.
Έρχεται από τα πρόσωπα.
Και σου λύνει τις απορίες.
Και ξέρεις και που βρίσκεσαι και τι ήρθες να κάνεις εδώ.
Γιατί έχει μια μοναδική μαγεία ο ήχος αυτός. Τη δική του μαγεία.

Γιατί?

Αυτό είναι που σε βασανίζει και περισσότερο. Το γαμημένο γιατί? Που δεν μπορείς να βρεις δικαιολογία στον άλλον. Που δεν μπορείς να καταλάβεις και να κατανοήσεις. Να πεις οκ, στην θέση του και εγώ μπορεί (μπορεί λέω) να αντιδρούσα έτσι. Και αυτό το καταραμένο δεν σ'αφήνει να ηρεμήσεις. Να ξεχάσεις.  Λένε ότι ο χρόνος είναι ο καλύτερος γιατρός. Μα όσο περνάει ο καιρός, τόσο περισσότερο δεν μπορείς να καταλάβεις. Να δεχτείς.
Γιατί?
Και η πληγή ξέρεις ότι θα σου μείνει σημάδι. Από αυτά που δεν φεύγουν. Από αυτά που θα κουβαλάς.

Τι θες να πιστέψεις ή τι πιστεύεις?

Η σύγκρουση μεγάλη. Στην αρχή η άρνηση να σε πλημμυρίζει. Δεν μπορεί. Δεν γίνεται. Δεν θέλεις να πιστέψεις πως συνέβη. Λες πως είναι ένα κακό όνειρο και θα ξυπνήσεις. Και θα ξεχαστεί και αυτό. Όπως και οι άλλοι εφιάλτες. Όμως η πραγματικότητα είναι εκεί. Να σε χαστουκίζει δυνατά στο πρόσωπο. Και να σου θυμίζει ότι έγινε.

Από αφέλεια? Από απερισκεψία? Αυτό έχεις ανάγκη να πιστέψεις. Αλλά νιώθεις προδομένος. Ίσως κενός. Και όταν νιώθεις έτσι, ξέρεις πως αυτές οι δικαιολογίες δεν υφίστανται. Γιατί δεν τις θεωρείς αιτίες, όσο κι αν προσπαθείς. Και δεν θα ξεχάσεις. Γιατί αυτός είσαι. Όταν πληγωθείς δεν ξεχνάς. Προσπερνάς αλλά δεν ξεχνάς. Γιατί μέσα σου ξέρεις την αλήθεια. Και είναι η μόνη που τελικά πιστεύεις.

Υ.Γ:  Ήθελα να'σουν δίπλα μου, μα δεν το ήθελες εσύ!

Κρίσεις

Άκουσα πρόσφατα κάποιον κάπου να λέει ότι όλες οι δυνατές σχέσεις, είτε ερωτικές είτε φιλικές, για κάποιο διάστημα, είτε μεγάλο είτε μικρό, περνούν τις κρίσεις τους. Και πόσο δίκιο είχε,ε?
Μόνο τα δυνατά συναισθήματα είναι αυτά που μπορούν να σε ταράξουν. Γιατί τα ασήμαντα και τα βιαστικά και να κλονιστούν δεν σε πολύ νοιάζει. Τα ξεπερνάς χωρίς να το σκεφτείς και πολύ. Ενώ τα άλλα, τα βαθιά, τα δυνατά όταν πειραχτούν αναστατώνουν το είναι σου και την ψυχή σου. Και παλεύεις να ξαναβρείς τις ισορροπίες τους.
Μόνη λύση γι'αυτό ο λόγος, η συζήτηση, η κουβέντα. Οι σιωπές δεν λύνουν μόνο διογκώνουν. Εσύ μετά από τόσο χρόνο μέσα στην σχέση, μπορεί να θεωρείς πράγματα δεδομένα, που μπορεί και να είναι, αλλά ο δίπλα σου να μην τα βλέπει εκείνη τη στιγμή ότι τα έχεις ανάγκη. Όχι από αδιαφορία, απλώς δεν καταλαβαίνει. Ίσως φταις και εσύ γιατί δεν τον άφησες να τα νιώσει. Εγκλωβίστηκες στο καβούκι σου.
Για αυτό να μιλάς, να συζητάς. Όχι απαραίτητα να ζητάς. Και αν σ'αγαπά (που σ'αγαπά) θα σου τα δώσει. Γιατί αλλιώς δεν θα ήταν εκεί τόσο καιρό. Γιατί αλλιώς δεν θα ταν αυτός που είχες επιλέξει.