Κρακ!

Έχεις ακούσει ποτέ να σπάει κάτι μέσα σου?
Δεν εννοώ στο κεφάλι σου,τα γνωστά λαμπάκια που κάνουν το γνωστό τσαφ όταν εκνευρίζεσαι πολύ, αλλά ένα ράγισμα κάπου εκεί στο θώρακα, στο μέρος της καρδιάς. Είναι πολύ περίεργο συναίσθημα. Σα να υπάρχει ένα γυαλί κάπου εκεί μέσα, που είναι ήδη πολύ ραγισμένο και κάποια στιγμή, σε ανύποπτο χρόνο, κάνει ένα κρακ και σπάει. Και νιώθεις τα θρύψαλα να πέφτουν και να σφάζουν το μέσα σου, το είναι σου. Δεν πονάς όμως, απλά μουδιάζεις, παγώνεις. Νιώθεις λες και έφυγε το προστατευτικό και τώρα μπαίνει μέσα με μανία ο βοριάς. Νιώθεις χαμένος, αβοήθητος, απροστάτευτος. Και όλα τώρα είναι πιο μεγάλα ή βασικά φαντάζουν έτσι. Και είναι δύσκολο να τα αντιμετωπίσεις πάλι.
Και κάπου εκεί σου γεννιέται η απορία.
Τελικά κάποια πράγματα ξεπερνιούνται ή αν έχεις ζήσει πολλές φορές την ίδια ιστορία η πληγή γίνεται ουλή που θα κουβαλάς?
Και αυτά τα κομμάτια ξανακολλάνε και είναι όπως ήταν αρχικά?
Κολλάνε πάλι τα ρημάδια. Πιο δυνάτα αλλά και διαφορετικά, με αποτέλεσμα να αφήνουν κενά.
Και πως γεμίζουν αυτά τα κενά? ε?
Εδώ σε θέλω κάβουρα να περπατάς στα κάρβουνα.

Ποθητά λάθη

 Φλερτ, ερωτισμός, ένταση, πάθος, λάθη, λάθη, λάθη...
Πόσα λάθη κάνεις μέσα στην καψούρα σου? Μέσα στον πόθο σου να αποκτήσεις αυτό που λαχταράς. Λάθη που όταν τα βάζεις κάτω με ψυχραιμία καταλαβαίνεις πως αν έπραττες διαφορετικά ίσως τα πράγματα ήταν αλλιώς. Αλλά πώς μπορείς να βάλεις λογική στην τρέλα? Γίνεται? Δεν γίνεται. Και αν το προσπαθήσεις θα χάσει την μαγεία της. Άσε που το πιο πιθανό είναι να μην τα καταφέρεις. Γιατί η καψούρα αν δεν έχει και λάθη παύει να υφίσταται. Χάνει την υπόσταση της. Χάνει τον αυθορμητισμό της.
 Κάπου κάποιος είπε: Η ζωή είναι μία, οπότε άρπαξέ την από τα μαλλιά και ζήσε την όπως εσύ θέλεις. Και ας κάνεις και λάθη.
Ζήσε με κάβλα!
Έτσι θα έχεις μία ζωή γεμάτη από εμπειρίες και έντονες αναμνήσεις, που σίγουρα κάτι θα σου προσφέρουν και θα σε διδάξουν. Αν θες να ζήσεις με πάθος, δεν πειράζει να κάνεις και λάθος. άλλωστε η διαφορά τους βρίσκεται σε ένα γράμμα.
Εσύ τι λες?