Ακατανόητες Επιλογές

Κοιτάς γύρω σου και βλέπεις όλο και περισσότερες σχέσεις συνήθειας, ρουτίνας και συμβιβασμού. Γνώρισα, δοκίμασα, βαρέθηκα, αηδίασα, ξέρασα.
-Γιατί να επιλέγεις να ζήσεις τα καλύτερα σου χρόνια έτσι?
-Από αγάπη.
-Ναι υπάρχει σε μερικές περιπτώσεις δεν το αμφισβητώ.
Άλλα ο έρωτας? Σε δεύτερη μοίρα ο έρωτας? Γιατί? Γιατί να ζήσεις συμβιβασμένος? Χωρίς την τρέλα του?
-Θέλω ηρεμία.
-Ποια ηρεμία? Η φθορά της ψυχής, σου φέρνει ηρεμία?
Όχι, μόνο απωθημένα σε γεμίζει.
-Επιλογές είναι αυτές.
-Ακατανόητες.

Για μια ζωή βαρετή και λίγη. Ελπίζω μόνο όταν περάσουν τα χρόνια και κοιτάζεις πίσω να μην μετανιώσεις για αυτές τις λάθος επιλογές. Για αυτά τα μίζερα μονοπάτια της ζωής που βάδισες ουσιαστικά μόνος. Για την βολή που φοβήθηκες να ταράξεις. Δεν κράζω απλά αναρωτιέμαι. Γιατί να κρατήσεις δίπλα σου την σιγουριά μιας πεθαμένης σχέσης και όχι την ανεμελιά ενός απρόσμενου έρωτα?

Αχ, αυτά τα βλέμματα!

Είναι κάποιες στιγμές που ενώ τα χείλη μένουν σιωπηλά, τα βλέμματα ουρλιάζουν. Και χωρίς λόγια, λέξεις μόνο με τον ηλεκτρισμό των ματιών μαθαίνεις, νιώθεις, ανακαλύπτεις, καταλαβαίνεις. Και όταν οι πληροφορίες που παίρνεις είναι ο πόνος του άλλου, τότε πως τον διαχειρίζεσαι? Κάν'το λίγο εικόνα. Γύρω από το τραπέζι μαζεμένοι φίλοι. Φίλοι που έχουν να συναντηθούν καιρό. Το κρασί ρέει άφθονο, τα ψητά το ίδιο και η μουσική στη διαπασών. Γέλια, χειροκροτήματα, τραγούδια, χοροί. Όλοι φαίνονται να διασκεδάζουν. Και διασκεδάζουν τις περισσότερες στιγμές. Είναι όμως και μερικές άλλες, που συναντώνται οι ματιές μας περίεργα. Και η μουσική δεν ακούγεται πια. Ούτε και οι φίλοι. Και ενώ δεν μιλάς λες τόσα. Που σε πληγώνουν. Που σε πονάνε. Και πονάω και εγώ μαζί σου. Και  για δευτερόλεπτα σκύβω το κεφάλι. Ανίκανος να διαχειριστώ το παράπονο σου. "Γιατί έμεινε το όνειρο μισό". Αυτό το "γιατί" που σε τυραννάει και δεν σε αφήνει να ησυχάσεις. Δεν έχω απαντήσεις. Σηκώνω το κεφάλι, με τα μάτια μου υγρά. Και την απάντησή μου την δίνει ο Στέλιος.

  Έμεινα εδώ 

Άτιμο πράγμα ο έρωτας!

Είναι αυτό το φτερωτό, γυμνό αγγελάκι με το τόξο πολύ ύπουλο αδερφάκι μου. Χωρίς να το περιμένεις, ξαφνικά και από το πουθενά σε τρυπάει με τα βέλη του και νιώθεις αλλιώς. Και η καρδιά σου ανεβάζει παλμούς τόσο που φοβάσαι πως θα σπάσει. Και εκεί που έχεις ένα πρόγραμμα στη ζωή σου, ή μάλλον έτσι θέλεις να πιστεύεις, τσουπ εμφανίζεται αυτό και στα κάνει όλα μπάχαλο. Και είναι τόσο γλυκό αυτό το μπάχαλο, που σε κάνει να χαμογελάς σαν ένα παιδάκι που μόλις του χάρισαν το δώρο του. Και αυτό το χαζοχαρούμενο χαμόγελο είναι ζωγραφισμένο στο πρόσωπο σου συνέχεια. Όλη μέρα. Από το πρωί που ξυπνάς και την βλέπεις δίπλα σου, μέχρι το βράδυ που την χαζεύεις ενώ κοιμάται στην αγκαλιά σου. Και η αισιοδοξία βαράει ταβάνι. Τόσο που ζωηρεύει κάθε γκρι απόχρωση της καθημερινότητας. Και εύχεσαι να κρατήσει. Γιατί μαζί της είναι αλλιώς. Γιατί μαζί της είναι καλύτερα από ο,τι πριν. Τι να λέμε τώρα?

 Άτιμο πράγμα ο έρωτας!

Δώσε σημασία!

Είναι και κάποιοι,που τρέχουν να προλάβουν αυτούς, που τρέχουν να προλάβουν, θύμισε μου τι?
Το ξυπνητήρι χτυπάει. Ξυπνάς. Σηκώνεσαι από το κρεβάτι και συνήθως βιάζεσαι. Κάτι πρέπει να προλάβεις πάλι. Και δεν δίνεις σημασία. Προσπερνώντας μέρη, ανθρώπους, σχέσεις. Και μονίμως κυνηγάς πανικόβλητος κάτι. Χωρίς να ευχαριστιέσαι την διαδρομή για να το κάνεις δικό σου. Γιατί είχες πολύ άγχος για να φτάσεις πρώτος, που δεν σε ενδιέφερε αν πέρασες από τον κήπο της Εδέμ και δεν το κατάλαβες. Όλη σου η ζωή ένα άγχος. Να προλάβεις. Στάσου! Δώσε σημασία. Και ίσως να δεις πως υπάρχουν πράγματα που αξίζει να ζεις. 
(που λέει και ο φίλος Πάνος) 

Αφιερωμένο

Σκέψου πόσα άτομα είναι μακριά, αλλά και τόσο κοντά σου. Σκέψου πόσοι άνθρωποι λείπουν από την καθημερινότητα σου, αλλά την ζουν μαζί σου, έστω και από ένα τηλέφωνο. Σκέψου πόσοι σου λείπουν που αν ήταν μαζί σου και σαν παρουσίες θα ήταν όλα αλλιώς. Και αφού τα σκεφτείς όλα αυτά και βρεις πολλούς τέτοιους φίλους, τότε να νιώσεις τυχερός. Γιατί δεν υπάρχουν πολλοί άνθρωποι σαν και αυτούς εκεί έξω. Δεν υπάρχουν και πολλοί τέτοιοι να σε αγαπάνε τόσο δυνατά και αληθινά. Είναι λίγοι και καλοί. Και αυτά είναι τα αδέρφια σου. Που είναι και θα είναι πάντα εκεί. Σε οποίο στραβοπάτημα, σε όποια καλή ή κακή στιγμή. Σε όλα τα δάκρυα, αλλά και σε όλα τα γέλια! Για εσάς λοιπόν...

Είναι "σ'αγαπάω" και όχι "σ'αγαπώ!"

Η ώρα 4:30 το ξημέρωμα. Χτυπάει το κινητό μου. Ξυπνάω. Έχω μήνυμα. Το διαβάζω. Γράφει <<Σ'αγαπώ!>>. Και όμως δεν χαίρομαι τόσο που το διαβάζω. Και όχι προφανώς γιατί μου διέκοψε τον ύπνο. Άλλα γιατί ήταν ένα υποβαθμισμένο και λίγο <<Σ'αγαπώ!>> που γράφτηκε μέσα στη ζάλη από το ποτό σου. Θα χαμογελούσα γλυκά με ένα σ'αγαπάω. Χωρίς θαυμαστικό και χωρίς συναίρεση. Γυμνό, γεμάτο, απλό και αληθινό. Που θα γέμιζε το στόμα σου καθώς θα το έλεγες. Και θα γέμιζε και μένα με συναισθήματα. Και θα το άκουγα σαν να μου το ψιθύριζες στο αυτί. Τρυφερά και απαλά. Και ας απέχουμε χιλιόμετρα. Εσύ θα ερχόσουν κοντά με μαγικό και ανεξήγητο τρόπο. Και το σ' αγαπάω σου θα με αγκάλιαζε. Ξέρω δεν το σκέφτηκες ποτέ έτσι. Άλλα ποτέ δεν είναι αργά, δεν συμφωνείς?

Αγάπα σε...

Δεν έχει ο έρωτας μυαλό, δεν έχει η αγάπη λογισμό, μονό ψυχή και σώμα λέει. Θα με βρει σύμφωνο ο μεσιέ ΑΛΛΑ... είναι ένα μεγάλο άλλα. Υπάρχει μια μορφή έρωτα που σε κρατάει στάσιμο. Χάνοντας έτσι λεπτά, ώρες, μέρες ζωής. Και η ζωή είναι πολύτιμο δώρο. Και εσύ την σπαταλάς. Και την γεμίζεις πόνο. Και σε ρωτάω, αξίζει? Γιατί? Για ποιόν? Δεν έχεις απαντήσεις. Μόνο πολλές τελείες βαλμένες στη σειρά. Δεν μπορούμε να αρέσουμε σε όλους. Και η απόρριψη είναι μέσα στο παιχνίδι. Δεν σκέφτεσαι τι έχεις αλλά τι δεν. Και οι ανασφάλειες μεγαλώνουν. Και κλείνεσαι. Και βυθίζεσαι. Και δεν ακούς. Ή μάλλον ακούς αλλά δεν θέλεις να δεχτείς. Και θεωρείς ότι το πρόβλημα είσαι εσύ. Και αυτό γιατί? Γιατί δεν αγαπάς πολύ εσένα κατά βάθος. Όσο πιο γρήγορα αποδεχτείς τον εαυτό σου τόσο πιο γρήγορα θα νιώσεις καλύτερα. Να πεις αυτός είμαι και σ'όποιον αρέσω. Να σ' αγαπήσεις λίγο παραπάνω. Δεν κακό.

Υ.Γ: Σκούπισε τα δάκρυά σου και φόρα το χαμόγελό σου γιατί εγώ, σ'αγαπάω. Αυτό!

Κατάδικη σου Ιθάκη

Ξέρεις τι θέλεις. Ή μάλλον θέλεις να πιστεύεις πως ξέρεις τι θέλεις. Και το κυνηγάς, με κάθε μέσο που μπορείς. Και αυτό που θέλεις αντί να έρχεται κοντά σου απομακρύνεται. Και φαντάζει όλο και πιο μακρινό το ταξίδι για να φτάσεις στην Ιθάκη. Και δύσκολο και επίπονο. Και σκέφτεσαι,δεν μπορεί, γιατί να συμβαίνει σε εμένα αυτό? Αφού το θέλω πολύ. Και σιχτιρίζεις και τον Κοέλιο και τους ομοίους για τις παπάτζες που λένε. Και χαλιέσαι όλο και περισσότερο. Λάθος! Έχεις σκεφτεί το ενδεχόμενο να μην είσαι έτοιμος να διαχειριστείς όλα όσα θέλεις? Τον παθιασμένο έρωτα, την αληθινή αγάπη, την πραγματική οικογένεια, το μεγάλο όνειρο για τη δουλεία και το εγώ σου. Γιατί μπορεί αν σου συμβούν τώρα να είσαι μίσος, λίγος, ανώριμος και η Ιθάκη που θέλεις απεγνωσμένα να μην είναι η ίδια που θα ήταν αν ήσουν έτοιμος για αυτήν. Όλα θέλουν το χρόνο τους. Δεν σου λέω να παραιτηθείς και να περιμένεις να σου συμβούν σαν μάννα εξ ουρανού! Λέω απλώς να παλεύεις να γίνεις ολόκληρος! Να αντέχεις εσένα και να τα πας καλά με το είναι σου και το πώς διαμορφώνεται με τον καιρό. Να τα βρίσκεις με την μοναξιά σου και να την γουστάρεις! Να είσαι καψούρης με αυτά που έχεις και τα θεωρείς δεδομένα. Γιατί πολύ εύκολα μπορεί να γίνουν ζητούμενα. Να ετοιμαστείς. Φυσικά και να συνεχίσεις να κυνηγάς τα θέλω σου με κάθε τρόπο. Άλλα να σκέφτεσαι, όλα γίνονται για κάποιο λόγο στη ζωή. Και για να ΄ναι μεγαλύτερο το ταξίδι για σένα σημαίνει ότι έτσι πρέπει. Για να φτάσεις στον κατάδικο σου προορισμό!