Δεν έχει ο έρωτας μυαλό, δεν έχει η αγάπη λογισμό, μονό ψυχή και σώμα λέει. Θα με βρει σύμφωνο ο μεσιέ ΑΛΛΑ... είναι ένα μεγάλο άλλα. Υπάρχει μια μορφή έρωτα που σε κρατάει στάσιμο. Χάνοντας έτσι λεπτά, ώρες, μέρες ζωής. Και η ζωή είναι πολύτιμο δώρο. Και εσύ την σπαταλάς. Και την γεμίζεις πόνο. Και σε ρωτάω, αξίζει? Γιατί? Για ποιόν? Δεν έχεις απαντήσεις. Μόνο πολλές τελείες βαλμένες στη σειρά. Δεν μπορούμε να αρέσουμε σε όλους. Και η απόρριψη είναι μέσα στο παιχνίδι. Δεν σκέφτεσαι τι έχεις αλλά τι δεν. Και οι ανασφάλειες μεγαλώνουν. Και κλείνεσαι. Και βυθίζεσαι. Και δεν ακούς. Ή μάλλον ακούς αλλά δεν θέλεις να δεχτείς. Και θεωρείς ότι το πρόβλημα είσαι εσύ. Και αυτό γιατί? Γιατί δεν αγαπάς πολύ εσένα κατά βάθος. Όσο πιο γρήγορα αποδεχτείς τον εαυτό σου τόσο πιο γρήγορα θα νιώσεις καλύτερα. Να πεις αυτός είμαι και σ'όποιον αρέσω. Να σ' αγαπήσεις λίγο παραπάνω. Δεν κακό.
Υ.Γ: Σκούπισε τα δάκρυά σου και φόρα το χαμόγελό σου γιατί εγώ, σ'αγαπάω. Αυτό!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου