Η ώρα 4:30 το ξημέρωμα. Χτυπάει το κινητό μου. Ξυπνάω. Έχω μήνυμα. Το διαβάζω. Γράφει <<Σ'αγαπώ!>>. Και όμως δεν χαίρομαι τόσο που το διαβάζω. Και όχι προφανώς γιατί μου διέκοψε τον ύπνο. Άλλα γιατί ήταν ένα υποβαθμισμένο και λίγο <<Σ'αγαπώ!>> που γράφτηκε μέσα στη ζάλη από το ποτό σου. Θα χαμογελούσα γλυκά με ένα σ'αγαπάω. Χωρίς θαυμαστικό και χωρίς συναίρεση. Γυμνό, γεμάτο, απλό και αληθινό. Που θα γέμιζε το στόμα σου καθώς θα το έλεγες. Και θα γέμιζε και μένα με συναισθήματα. Και θα το άκουγα σαν να μου το ψιθύριζες στο αυτί. Τρυφερά και απαλά. Και ας απέχουμε χιλιόμετρα. Εσύ θα ερχόσουν κοντά με μαγικό και ανεξήγητο τρόπο. Και το σ' αγαπάω σου θα με αγκάλιαζε. Ξέρω δεν το σκέφτηκες ποτέ έτσι. Άλλα ποτέ δεν είναι αργά, δεν συμφωνείς?
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου