Η σύγκρουση μεγάλη. Στην αρχή η άρνηση να σε πλημμυρίζει. Δεν μπορεί. Δεν γίνεται. Δεν θέλεις να πιστέψεις πως συνέβη. Λες πως είναι ένα κακό όνειρο και θα ξυπνήσεις. Και θα ξεχαστεί και αυτό. Όπως και οι άλλοι εφιάλτες. Όμως η πραγματικότητα είναι εκεί. Να σε χαστουκίζει δυνατά στο πρόσωπο. Και να σου θυμίζει ότι έγινε.
Από αφέλεια? Από απερισκεψία? Αυτό έχεις ανάγκη να πιστέψεις. Αλλά νιώθεις προδομένος. Ίσως κενός. Και όταν νιώθεις έτσι, ξέρεις πως αυτές οι δικαιολογίες δεν υφίστανται. Γιατί δεν τις θεωρείς αιτίες, όσο κι αν προσπαθείς. Και δεν θα ξεχάσεις. Γιατί αυτός είσαι. Όταν πληγωθείς δεν ξεχνάς. Προσπερνάς αλλά δεν ξεχνάς. Γιατί μέσα σου ξέρεις την αλήθεια. Και είναι η μόνη που τελικά πιστεύεις.
Υ.Γ: Ήθελα να'σουν δίπλα μου, μα δεν το ήθελες εσύ!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου