Αλλαγές. Τις περίμενες. Ήξερες πως θα συμβούν. Δεν ήθελες για καιρό να τις αντιμετωπίσεις. Τις άφηνες για αργότερα. Τις έθαβες στο υποσυνείδητο σου και τις ξέχναγες εκεί. Δεν μιλούσες καν για αυτές. Κάθε φορά που οι φίλοι σου μπορεί να πήγαιναν την κουβέντα εκεί, εσύ άλλαζες θέμα. Και ο χρόνος περνούσε και περνούσε. Ώσπου σου χτύπησαν την πόρτα και έπρεπε τώρα να τους ανοίξεις και να αδειάσεις το σπίτι. Να βάλεις σε κούτες πράγματα μαζί με αναμνήσεις. Τα πέντε προηγούμενα χρόνια της ζωής σου. Τα καλύτερα σου χρόνια.
Τώρα δεν έχεις χρόνο να σκεφτείς. Πρέπει να μαζέψεις, να καθαρίσεις, να τακτοποιήσεις, να βάλεις μια σειρά. Κούτες από εδώ, κούτες από εκεί, κούτες μες τη μέση. Ένα σπίτι που ήταν γεμάτο, αδειάζει. Σβήνουν από μέσα τα γέλια, τα δάκρυα, τα μεθύσια, οι συζητήσεις, τα καλά και τα κακά, τα μικρά και τα μεγάλα, τα κομμάτια σου.
Τα πράγματα μαζεύτηκαν, οι κούτες στοιβάχτηκαν και σχεδόν όλα τα έπιπλα φορτώθηκαν. Μια αναμνηστική φωτογραφία πάνω στον καναπέ στο άδειο σαλόνι λίγο πριν το φορτώσουν και αυτό οι εργάτες. Σ αυτόν τον καναπέ που έχει καεί σε ένα σημείο από τσιγάρο. Βάζεις το χέρι σου εκεί και σου έρχονται στο νου στιγμές. Και χάνεσαι μέσα σ αυτές. Αφαιρείσαι και για λίγο ταξιδεύεις στο παρελθόν. Μέχρι που μια φωνή σε επαναφέρει στην πραγματικότητα. "Αυτό και τελειώσαμε" λέει.
Ήρθε η ώρα να παραδώσεις τα κλειδιά. Δεν θες. Ένας κόμπος στο λαιμό σου και το χέρι σου που τρέμει. Ακούς την σπιτονοικοκυρά σου να σου εύχεται καλή σταδιοδρομία και θες να βάλεις τα κλάματα. Συγκρατείσαι, παίρνεις βαθιά ανάσα και λες ευχαριστώ. Κατεβαίνεις τις σκάλες και δακρύζεις. Δεν το ελέγχεις πια. Μπαίνεις στο αυτοκίνητο για να γυρίσεις στον τόπο σου, στο σπίτι σου.
Και όμως τον είχες βρεις τον τόπος σου και έφευγες μακριά του.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου